Coś tu k? nie gra

Kiedy piszę ten felieton, czekam na teleporadę i myślę sobie, że właściwie to jestem zadowolona z takiej formy kontaktu z lekarzem. Nie muszę tracić połowy dnia na dojazd do Szczecina, żeby poznać wyniki moich badań i dowiedzieć się, co mogę zrobić, żeby nie dostać raka albo żeby wykryć go w takim stadium, żeby zdążyć go zabić, zanim on zabije mnie.

Myślę, że mogę być w mniejszości, bo osłuchać kaszlącego dziecka przez telefon się jednak nie da, nie da się też przeprowadzić całej masy innych procedur. Przez epidemię wszystko stanęło na głowie i niestety nic nie wskazuje na to, żeby miało się to w najbliższym czasie zmienić. Rząd radzi sobie z sytuacją różnie. Na początku popełniono wiele błędów, które da się jednak wytłumaczyć tym, że sytuacja wszystkich zaskoczyła: nie było sprzętu, środków ochrony, testów, laboratoriów, procedur, wszyscy działali po omacku. Minęło jednak ponad pół roku i ciągle mam wrażenie, że nikt nad tym nie panuje. Liczba przypadków lawinowo rośnie, w szpitalach zaczyna brakować tzw. miejsc covidowych, karetki z pacjentami godzinami stoją na podjazdach szpitali. W tym samym czasie były minister zdrowia zdrowieje z COVID-19 po jednym dniu, przyszły minister edukacji odwiedza babcię w szpitalu, chociaż odwiedziny są zabronione (pomijam fakt, że u większości tego towarzystwa wykrywa się potem zakażenie) i zwykli śmiertelnicy wstępu do szpitali nie mają. Matki wcześniaków na przykład nie widzą swoich dzieci miesiącami, co jest nawet nie skandalem, a zbrodnią. Najważniejsze osoby w państwie są przyłapywane na lekceważeniu zaleceń, które zresztą bywają nielogiczne i wzajemnie się wykluczają. Prawnicy wskazują, że przepisy dotyczące nowych obostrzeń są prawnym bublem. Krótko mówiąc, mamy w Polsce przykład połączenia muzyki klasycznej z prostytucją - coś tu k… nie gra.

W ostatnim czasie obserwuję wysyp koronasceptyków, także wśród moich znajomych. Mówią, że im się nie chce w to wszystko wierzyć, bo skoro Trump dowcipkuje z choroby, Szumowski najpierw zabrania wychodzić z domu, potem sam jedzie na wakacje do Hiszpanii, gdzie szaleje epidemia, a potem zdrowieje następnego dnia, skoro politycy sami nie przestrzegają przepisów, które uchwalają, to jak my mamy w to wierzyć i dlaczego mamy się do tych przepisów stosować? Słuszne pytanie, ale mamy rząd… jaki mamy, dlatego sami musimy zatroszczyć się o innych i o siebie.

Skoro większość lekarzy, wirusologów i epidemiologów mówi, że aby zminimalizować ryzyko zakażenia, wystarczy przestrzeganie trzech zasad: dystansu, dezynfekcji oraz zasłaniania nosa i ust, to ja im wierzę. Nie jest to ani przesadnie kłopotliwe, ani też w żaden sposób nie ogranicza mojej wolności, co niektórzy próbują mi wmówić. To są zresztą ci sami ludzie, którzy milczeli, kiedy PiS robił zamach na Konstytucję, sądownictwo i prawa kobiet.

Zastanawia mnie, co jeszcze powoduje, że liczba koronasceptyków rośnie. Bo to nie tylko przecież zachowanie polityków i niedoskonałe prawo. To moim zdaniem także braki w wykształceniu. Posłużę się najbardziej jaskrawym przykładem. Mój kolega z podstawówki, Piotrek, codziennie udostępnia kilka postów na temat „plandemii”, niestnienia wirusów i szkodliwości noszenia maseczek. Swoją drogą to też ciekawe, bo twierdzi, że bakterie, wirusy i inne drobnoustroje nie istnieją, z drugiej upiera się, że od noszenia maseczki można dostać zapalenia płuc albo grzybicy. Skoro drobnoustrojów nie ma, co te schorzenia wywołuje?! Piotrek nie wie, ale za to udostępnia posty (sam ma kłopot z wyrażaniem myśli) o utracie wolności, twierdzi, że maseczki to wstęp do większej kontroli nad ludźmi, którzy w kolejnych krokach zostaną zmuszeni do szczepień i oczywiście zostaną za pomocą tych szczepień zaczipowani, etc. Piotrek, na miłość boską, jesteś pakowaczem, skończyłeś szkołę tylko dlatego, że wszyscy nauczyciele chcieli się ciebie pozbyć. Mogę się założyć, że w życiu nie przeczytałeś żadnej książki, inaczej nie pisałbyś: „Włoncz myślenie”, „Jestę wolny i śfiadomy, nie załorzę kagańdza”. Idę o zakład, że nigdy nie byłeś w teatrze, na wystawie, koncercie, nie masz (i nigdy nie miałeś) nic ciekawego do powiedzenia. Kogo może interesować twoje życie? Po co ktoś ma cię szpiegować? Piotrze, masz telefon, który śledzi każdy twój ruch, a informacje na temat ważnych wydarzeń w twoim życiu („Dźśaj poszło śedem Kóflowyh”) sam dobrowolnie wrzucasz na Facebooka.

Dobra, Piotrek, muszę kończyć, dzwonią ze Szczecina. Trzymaj się, do usłyszenia.